Over de Digar La

Dag 3
Vanochtend wakker geworden van getik op het tentdoek. Fijne hagel, shit! Vanuit de tentdeur ziet het wereldje er een beetje bepoederd uit. Het tentdoek is bevroren. Er staat ook veel wind, dus flink wat laagjes aan. Voor het vertrek weer pellen, want de warmte zullen we zelf wel gaan maken. Het weer zal de hele dag steeds maar weer veranderen, dus we moeten af en toe wisselen van kleding. Het lopen gaat stikgoed. Er is een soort pad omhoog, zoals dat naar een echte pas hoort. Het is echter geen pad waar ik paardjes overheen zou durven sturen, maar dat doen ze hier wel. Wij lopen met onze gids Nir flink vooruit, zodat hij het pad af en toe kan repareren. Het lijkt veel op scènes uit de Nepalese film " l'Enfance d'un chef (Caravan), maar daar stort er een yak het ravijn in, omdat het pad wegschuift. Onze paardjes komen gelukkig goed over de pas. Dat het niet altijd goed gaat, zien we aan de paardenresten die er soms liggen. Ons lukt het eigenlijk boven verwachting goed en vlot. Wel heel rustig gedieseld, regelmatig rondgekeken (smoes voor uithijgen) en de ademhaling onder controle zien te houden. Ik heb een hartslag die ik bij hardlopen nog nooit gevoeld heb. Binnen net iets meer dan twee uur komen we op de Diger La (la =pas). Hoogte: 5360 meter. Helaas is het nog steeds erg bewolkt en winderig, dus lang hebben we niet van een uitzicht kunnen genieten ( was er gewoon niet). Gebedsvlaggetjes opgehangen, obligate foto's gemaakt en maar weer afgedaald de andere vallei in. Aan de uitsluitend verweerde en gebleekte gebedsvlaggetjes te zien, zijn er onlangs nog geen gekken deze kant op gekomen. Geef ze eens ongelijk. Afdalen gaat heel vlot en gemakkelijk in het begin, maar na een tijd begin je toch te voelen dat je een hele inspanning geleverd hebt...beetje hoofdpijn...beetje misselijk. Als het kamp weer op staat, breekt de zon heerlijk door en is het buiten en in de tent heerlijk toeven. Rustig aan gedaan en al snel weer opgeknapt. Onze hulpgids heeft sinds gisteren flink last van hoogteziekte, ligt 's middags rillend in het zonnetje in zijn dikke slaapzak. We hebben hem maar wat van onze hoogteziektemedicijnen gegeven. Hopelijk knapt hij snel op, we hebben sowieso een aantal dagen dat we dalen.

Groetjes