Terug van weggeweest
Door: Ronald
Blijf op de hoogte en volg Ronald en Hilde
22 November 2007 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Kia ora!
Of zoiets.
Letterlijk weer terug van weggeweest. We zitten weer in Christchurch, in hetzelfe hostel als tijdens het vorige bericht. Wat wel handig is, want zo konden we wat bagage achterlaten en dus lichter reizen. We hebben een geweldige tijd achter de rug!
Heerlijk gewandeld, heel relaxed met veel lange pauzes om te kijken, prachtige lodges en fantastisch zomerweer. Hier en daar wel wat rode gloed op de huid verzameld.
Zondag met de bus naar Akaroa. Naar bleek een beetje een toeristenboemeltje, want de chaufeur kon geen boom of schaap voorbij rijden zonder er iets wetenswaardigs over te moeten vertellen. Toch wel heel grappig, en de tijd gaat lekker snel. Akaroa is een idyllisch havenstadje aan een rustige, en nu zeer zonnige baai. Dit was de plaats waar Nieuw Zeeland bijna Frans was geworden, als niet net een paar maanden voor de Franse claim in het noorden het verdrag van Waitangi met de Engelsen was gesloten. Hadden die arme Fransen op de oceaan nog niets van gehoord. Mobieltje misschien onvoldoende bereik? Het stadje doet wel nog steeds zijn best om zich te onderscheiden van de rest van NZ, dus overal franse namen. Dezelfde dag nog met een busje naar de eerste lodge gebracht. Een geweldig uitzicht op de baai! Dat je hier zomaar mag wonen! Onuku lodge is zelf ook prachtig en super schoon. Voor het gemak nog maar even bij een zwitserse buurman een "home-made meal" gegeten. Lekker draadjesvlees!
De volgende dag naar Flea Bay gewandeld. Eerst flink klimmen om de kuiten wat op te rekken, maar vervolgens gewoon een beetje omhoog en omlaag gewandeld. Jammer genoeg na een uur al laaghangende bwolking gekregen, die met een rotvaart door de heuvels trok. Pas de tweede helft van de tocht trok het weer open. Toch wel fijn om weer van het landschap te kunnen genieten, want wat is het hier prachtig! In Flea Bay onze intrek genomen in een prachtige lodge, heel huiselijk en landelijk. Lekker de openhaard aangestoken wat later op de avond. Na het eten nog een wandelingetje gemaakt naar de pinguinkolonie die er leeft in de schapenwei. Letterlijk in de schapenwei, want deze white-flipperd penguins komen 's nachts via de rotsen omhoog uit zee en lopen doodgemoedereerd tot zo'n tweehonderd meter de heuvels op om daar onder de grond hun jongen te voeren. Om het ze wat gemakkelijker te maken en om ze in de gaten te kunnen houden hebben ze een paar honderd nestkasten ingegraven. Op een flinke afstand van elkaar, want de lieve kleine pinguinetjes zijn eigenlijk verschrikkelijk chagrijnige pitbullkanaries ( nee Judith, dat woord bestaat ook niet echt!) en vechten elkaar zo het kot uit als ze dichter dan negen meter van elkaar komen te zitten.
De eigenaar van de lodge is onbezoldigd beschermheer van deze lieve beestjes en kan er heel boeiend over vertellen. We mochten ook even naar de kuikens kijken en meteen nog een extra snufje pinguinparfum snuiven. Foei, wat stinken die beesten! Onderweg zagen we nog een grotere pinguin uit het water komen. We zaten vlakbij een observatiehut, dus daar hebben we ons maar eens een tijdje schuil gehouden. Het bleek zowaar een yellow-eyed penguin te zijn, de zeldzaamste soort. Er zijn er wereldwijd nog maar zo'n drieduizend van. Dus heel terecht: "You guys are sure very lucky!!!".
De volgende dag naar Stoney Bay gelopen. We waren nog maar net op weg of we kwamen op een mooi uitzichtspunt over de baai. Een lekker bankje erbij en een bordje "Dolphins Watch". Bingo!! Twee scholen Hector Dolfijntjes in zicht. De grootste school liet zich maar kort zien, maar de kleinere van zes stuks bleef langere tijd met enige regelmaat aan de oppervlakte komen om wat te spelen. En wij zaten lekker met z'n tweetjes op ons luie gat ernaar te kijken. Heerlijk! Kun je gemakkelijk een uurtje volhouden zonder je gaan vervelen.
Tot de middag rustig doorgelopen, heerlijk onder een strak blauwe hemel en met zicht op een strak blauwe zee.
Lunchtijd bij de "Seal Cave". Op het eerste zicht niets te zien, totdat een aantal rotsblokken blijken te kunnen bewegen. Toch pelsrobben dus. Terwijl we ons best doen om op een afstandje vage schimmen van robben te ontwaren in de grot komt er vrijwel recht onder onze voeten een dikke rustige en zichtbaar zichzelf prima vermakende rob langsdobberen. Gewoon lekker omwentelend, met de ene vin krauwen over z'n buik, nog even met de andere, z'n neus jeukt ook nog.... Het beest was gewoon zichtbaar aan het genieten. En wij dus ook!!!
De hut bij Stoney Bay was echt super. Wat deze mensen allemaal aan creatieve ideeen hebben en ze nog uitwerken ook! Alles is met een schijnbare nonchalance gemaakt, maar ik durf te wedden dat ze er heel goed over hebben nagedacht. Prachtig gewoon, zo'n douche gebouwd rond een boomstronk, badkuipen met houtvuurtjes eronder, knusse hutjes.....
Het onze had zelfs een prive bewakingsunit bestaande uit een nestkast op het terras met twee kleine pitbullkanaries erin. We waren op voorhand gewaarschuwd dat rond middernacht de ouders weer kwamen voeren en dat het dan wel eens een beetje rumoerig kon zijn. Viel achteraf bij ons wel mee, niks gehoord zelfs. Alleen waren het er 's ochtends ineens drie. Pa of ma was gebleven voor de dag. Bij de andere gasten hadden de pinguins nesten onder de vloer, en die zijn toch wel een half uurtje wakker gehouden 's nachts.
De volgende dag naar Otanerito Bay. Een korte wandeldag met prachtige uitzichten, imponerende kliffen. Meteen al een moederrob met puppy zitten bekijken. Schattig. Tussen de middag een prive-show van een spelende rob vlak onder onze neus. " Ik zie jullie wel, maar ik trek me er lekker niets van aan!". Bij de lodge was een prachtig zandstrand. Zowaar gezwommen. BBBBBBest wel koud! Ook deze lodge was weer prachtig (Ik weet het, dat heb ik al eerder gezegd, maar ze blijven ons steeds weer verbazen).
Vanmorgen weer stralend weer en een prachtige wandeling, nu iets meer landinwaarts, want we moeten de bergen over om weer terug in Akaroa te kunnen komen. Bij het stijgen kom je dus allerlei verschillende landschappen tegen. We vertrokken bij een boerderij, dus eerst veel kortgegraasd gras met alleen de giftige of viessmakende kruiden nog hoog opgaand, vervolgens het struikgewas in. Er groeit hier op sommige plekken veel gaspeldoorn. Prachtig fel gele bloemen, maar voor de boeren een regelrechte ramp, want het wordt niet door de schapen gegeten en het woekert over hele berghellingen. De goede boeren bestrijden het, maar er zijn er ook die het niet zo nauw nemen en die komen binnen een paar jaar in grote problemen. Dan is het eigenlijk niet meer te beheersen. In de natuurgebieden groeit het ook, maar daar verdwijnt het vanzelf als het wordt overschaduwd door de zaailingen van inheemse bomen. Hoger op de bergen krijgen we plotseling weer valleitjes met kompleet tropisch ogende begroeiing: varens, meters hoge boomvarens en lianen. En een paar minuten later loop je door een hoog opgaand beukenbos. Binnen een uur heb je zomaar een vijftal verschillende vegetaties te pakken.
De tocht naar Akaroa was ondanks de warmte heel goed te doen. We waren er al om 1 uur. Hilde was het dapperst, die ging meteen nog even in de baai zwemmen. Ik had de verantwoordelijke taak van badmeester...
Met de bus later in de middag teruggereden naar Christchurch,waar we heerlijk buiten gegeten hebben (een van die lieve schattige lammetjes is voor ons maal jammerlijk geofferd).
Morgen gaan we met de trein naar Greymouth, dwars door de Alpen. Schijnbaar de mooiste treinreis van het land. 's Middags nog de bus naar Fox Glacier........... en de rest hoor je later wel!
Allemaal heel veel liefs!
Groetjes,
Hilde en Ronald
P.S. Viola heel hartelijk gefeliciteerd!!! We hebben je sms-je helaas niet ontvangen.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXX xxx
Of zoiets.
Letterlijk weer terug van weggeweest. We zitten weer in Christchurch, in hetzelfe hostel als tijdens het vorige bericht. Wat wel handig is, want zo konden we wat bagage achterlaten en dus lichter reizen. We hebben een geweldige tijd achter de rug!
Heerlijk gewandeld, heel relaxed met veel lange pauzes om te kijken, prachtige lodges en fantastisch zomerweer. Hier en daar wel wat rode gloed op de huid verzameld.
Zondag met de bus naar Akaroa. Naar bleek een beetje een toeristenboemeltje, want de chaufeur kon geen boom of schaap voorbij rijden zonder er iets wetenswaardigs over te moeten vertellen. Toch wel heel grappig, en de tijd gaat lekker snel. Akaroa is een idyllisch havenstadje aan een rustige, en nu zeer zonnige baai. Dit was de plaats waar Nieuw Zeeland bijna Frans was geworden, als niet net een paar maanden voor de Franse claim in het noorden het verdrag van Waitangi met de Engelsen was gesloten. Hadden die arme Fransen op de oceaan nog niets van gehoord. Mobieltje misschien onvoldoende bereik? Het stadje doet wel nog steeds zijn best om zich te onderscheiden van de rest van NZ, dus overal franse namen. Dezelfde dag nog met een busje naar de eerste lodge gebracht. Een geweldig uitzicht op de baai! Dat je hier zomaar mag wonen! Onuku lodge is zelf ook prachtig en super schoon. Voor het gemak nog maar even bij een zwitserse buurman een "home-made meal" gegeten. Lekker draadjesvlees!
De volgende dag naar Flea Bay gewandeld. Eerst flink klimmen om de kuiten wat op te rekken, maar vervolgens gewoon een beetje omhoog en omlaag gewandeld. Jammer genoeg na een uur al laaghangende bwolking gekregen, die met een rotvaart door de heuvels trok. Pas de tweede helft van de tocht trok het weer open. Toch wel fijn om weer van het landschap te kunnen genieten, want wat is het hier prachtig! In Flea Bay onze intrek genomen in een prachtige lodge, heel huiselijk en landelijk. Lekker de openhaard aangestoken wat later op de avond. Na het eten nog een wandelingetje gemaakt naar de pinguinkolonie die er leeft in de schapenwei. Letterlijk in de schapenwei, want deze white-flipperd penguins komen 's nachts via de rotsen omhoog uit zee en lopen doodgemoedereerd tot zo'n tweehonderd meter de heuvels op om daar onder de grond hun jongen te voeren. Om het ze wat gemakkelijker te maken en om ze in de gaten te kunnen houden hebben ze een paar honderd nestkasten ingegraven. Op een flinke afstand van elkaar, want de lieve kleine pinguinetjes zijn eigenlijk verschrikkelijk chagrijnige pitbullkanaries ( nee Judith, dat woord bestaat ook niet echt!) en vechten elkaar zo het kot uit als ze dichter dan negen meter van elkaar komen te zitten.
De eigenaar van de lodge is onbezoldigd beschermheer van deze lieve beestjes en kan er heel boeiend over vertellen. We mochten ook even naar de kuikens kijken en meteen nog een extra snufje pinguinparfum snuiven. Foei, wat stinken die beesten! Onderweg zagen we nog een grotere pinguin uit het water komen. We zaten vlakbij een observatiehut, dus daar hebben we ons maar eens een tijdje schuil gehouden. Het bleek zowaar een yellow-eyed penguin te zijn, de zeldzaamste soort. Er zijn er wereldwijd nog maar zo'n drieduizend van. Dus heel terecht: "You guys are sure very lucky!!!".
De volgende dag naar Stoney Bay gelopen. We waren nog maar net op weg of we kwamen op een mooi uitzichtspunt over de baai. Een lekker bankje erbij en een bordje "Dolphins Watch". Bingo!! Twee scholen Hector Dolfijntjes in zicht. De grootste school liet zich maar kort zien, maar de kleinere van zes stuks bleef langere tijd met enige regelmaat aan de oppervlakte komen om wat te spelen. En wij zaten lekker met z'n tweetjes op ons luie gat ernaar te kijken. Heerlijk! Kun je gemakkelijk een uurtje volhouden zonder je gaan vervelen.
Tot de middag rustig doorgelopen, heerlijk onder een strak blauwe hemel en met zicht op een strak blauwe zee.
Lunchtijd bij de "Seal Cave". Op het eerste zicht niets te zien, totdat een aantal rotsblokken blijken te kunnen bewegen. Toch pelsrobben dus. Terwijl we ons best doen om op een afstandje vage schimmen van robben te ontwaren in de grot komt er vrijwel recht onder onze voeten een dikke rustige en zichtbaar zichzelf prima vermakende rob langsdobberen. Gewoon lekker omwentelend, met de ene vin krauwen over z'n buik, nog even met de andere, z'n neus jeukt ook nog.... Het beest was gewoon zichtbaar aan het genieten. En wij dus ook!!!
De hut bij Stoney Bay was echt super. Wat deze mensen allemaal aan creatieve ideeen hebben en ze nog uitwerken ook! Alles is met een schijnbare nonchalance gemaakt, maar ik durf te wedden dat ze er heel goed over hebben nagedacht. Prachtig gewoon, zo'n douche gebouwd rond een boomstronk, badkuipen met houtvuurtjes eronder, knusse hutjes.....
Het onze had zelfs een prive bewakingsunit bestaande uit een nestkast op het terras met twee kleine pitbullkanaries erin. We waren op voorhand gewaarschuwd dat rond middernacht de ouders weer kwamen voeren en dat het dan wel eens een beetje rumoerig kon zijn. Viel achteraf bij ons wel mee, niks gehoord zelfs. Alleen waren het er 's ochtends ineens drie. Pa of ma was gebleven voor de dag. Bij de andere gasten hadden de pinguins nesten onder de vloer, en die zijn toch wel een half uurtje wakker gehouden 's nachts.
De volgende dag naar Otanerito Bay. Een korte wandeldag met prachtige uitzichten, imponerende kliffen. Meteen al een moederrob met puppy zitten bekijken. Schattig. Tussen de middag een prive-show van een spelende rob vlak onder onze neus. " Ik zie jullie wel, maar ik trek me er lekker niets van aan!". Bij de lodge was een prachtig zandstrand. Zowaar gezwommen. BBBBBBest wel koud! Ook deze lodge was weer prachtig (Ik weet het, dat heb ik al eerder gezegd, maar ze blijven ons steeds weer verbazen).
Vanmorgen weer stralend weer en een prachtige wandeling, nu iets meer landinwaarts, want we moeten de bergen over om weer terug in Akaroa te kunnen komen. Bij het stijgen kom je dus allerlei verschillende landschappen tegen. We vertrokken bij een boerderij, dus eerst veel kortgegraasd gras met alleen de giftige of viessmakende kruiden nog hoog opgaand, vervolgens het struikgewas in. Er groeit hier op sommige plekken veel gaspeldoorn. Prachtig fel gele bloemen, maar voor de boeren een regelrechte ramp, want het wordt niet door de schapen gegeten en het woekert over hele berghellingen. De goede boeren bestrijden het, maar er zijn er ook die het niet zo nauw nemen en die komen binnen een paar jaar in grote problemen. Dan is het eigenlijk niet meer te beheersen. In de natuurgebieden groeit het ook, maar daar verdwijnt het vanzelf als het wordt overschaduwd door de zaailingen van inheemse bomen. Hoger op de bergen krijgen we plotseling weer valleitjes met kompleet tropisch ogende begroeiing: varens, meters hoge boomvarens en lianen. En een paar minuten later loop je door een hoog opgaand beukenbos. Binnen een uur heb je zomaar een vijftal verschillende vegetaties te pakken.
De tocht naar Akaroa was ondanks de warmte heel goed te doen. We waren er al om 1 uur. Hilde was het dapperst, die ging meteen nog even in de baai zwemmen. Ik had de verantwoordelijke taak van badmeester...
Met de bus later in de middag teruggereden naar Christchurch,waar we heerlijk buiten gegeten hebben (een van die lieve schattige lammetjes is voor ons maal jammerlijk geofferd).
Morgen gaan we met de trein naar Greymouth, dwars door de Alpen. Schijnbaar de mooiste treinreis van het land. 's Middags nog de bus naar Fox Glacier........... en de rest hoor je later wel!
Allemaal heel veel liefs!
Groetjes,
Hilde en Ronald
P.S. Viola heel hartelijk gefeliciteerd!!! We hebben je sms-je helaas niet ontvangen.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXX xxx
-
22 November 2007 - 10:33
Judith:
Dat is genieten. Zoveel natuurschoon, beesten, vergezichten. Jullie komen volledig aan je trekken zo te lezen.
Ik zag in gedachten alles voor me, hoewel ik betwijfel of mijn voorstelling van een pitbullkanarie met de werkelijkheid overeenstemt.
Als je mijn neef tegenkomt, doe hem de groeten! :) Hij woont in Oxford, niet zo ver van Christchurch.
De zon schijnt hier vandaag ook en het is niet koud, maar bij jullie is het beslist stukken beter.
Groetjes,
Judith -
22 November 2007 - 10:43
Nienke:
WOW WOW WOW!!!
Akaroa is wel een van mijn favourite plekjes in NZ hoor. Zo mooi he!!! En wat eeng eweldige tocht hebben jullie gemaakt. De mannen van de afasiegroep en de clienten van het afasiecentrum genieten volop van jullie verhalen. Ik ik ook!
Genietse weer, van de mooie natuur, de leuke dieren en de aardige mensen!
Groetjes!! -
22 November 2007 - 11:43
Marcel:
Volgens de voorspellingen rollen aanstaande maandag ongeveer golven van anderhalve meter op de kust...
Klinkt allemaal geweldig. Gelukkig voor je tuin en wei regent het hier regelmatig... -
22 November 2007 - 12:43
Marie-Louise:
Wat mooi allemaal! Kan me voorstellen dat jullie met volle teugen genieten van de natuur tijdens de tocht. het is dus echt de moeite waard!
Wij zijn in de tussentijd ook alweer terug, maar dat was natuurlijk maar heel kort en weer héééél anders, maar toch ook apart en leuk. We zijn nu alleen doodmoe: van het lopen (jaja, door de urban-jungle, zoals Ronald zo mooi schreef), maar ook door het tijdverschil en de reis.
Jullie zullen mijn SMS-je dan ook wel niet ontvangen hebben: Ik bedacht me opeens hoe raar het allemaal is: wij hadden op dat moment in NY maandagochtend, hier thuis in NL was het maandagavond en jullie hadden al dinsdagochtend!
Ook erg leuk al die foto's: zo kunnen we alvast iets zien! We krijgen met de kerst heel wat te doen, denk ik. Maar wel leuk. Ik ben erg benieuwd!
Leuk dat jullie aan Viola gedacht hebben!
Geniet verder van deze fantastische reis,
Marie-Louise -
22 November 2007 - 13:09
Mam En Pap:
Wat een fijne reis! Geniet maar daarvan!
Heel veel liefs en de groetjes. -
22 November 2007 - 15:00
Antine :
Altijd weer leuk om al die prachtige plaatjes voorbij te zien schuiven en jullie verhaal te lezen...na een ambulante dag met veel gesprekken met mentoren, coaches, kinderen en andere aanverwante artikelen...morgen mag ik om 06.40 de trein in naar Utrecht (het NVA congres), lang niet zo mooi als jullie ritje !
Veel plezier verder...geniet van de pitbullkanaries (een pracht van een woord). -
22 November 2007 - 18:54
Lily:
pitbullkanaries1?1? haha! -
23 November 2007 - 08:53
Marije:
Ziet er allemaal erg mooi uit!
Grtjes Marije
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
