Grand Traverse
Door: Ronald en Hilde
Blijf op de hoogte en volg Ronald en Hilde
03 December 2007 | Nieuw Zeeland, Queenstown
Kia Ora!!!
Weer terug van weggeweest!
Leuk om te lezen dat jullie allemaal zo meegenieten.
We hebben een geweldige tijd achter de rug, echt fantastisch: het mooiste weer van de wereld, prachtige bergen, spiegelende meren, een hele leuke groep, fantastische gidsen......
Het was dus best wel leuk.
De eerste dag met de bus naar Glenorchy aan de noordkant van Lake Wakatipu gereden. Daar stond (dreef eigenlijk) een klein motorbootje voor ons klaar om ons in twee groepjes over te brengen naar de andere kant van het meer, waar het beginpunt van de Grand Traverse is. De Grand Traverse is eigenlijk een aaneenschakeling van twee beroemde tracks, namelijk de Greenstone en de Routeburn. Beide tracks zijn in het verleden gebruikt door de Maori die hier hun waardevolle jade (greenstone)kwamen zoeken. Dat was hun enige echt harde materiaal dat ze gebruikten om gereedschappen, wapens en sieraden van te maken. Het is nu nog steeds waardevol en zelfs in waarde aan het stijgen ( het laatste jaar meer dan 200%).
In het begin van de Greenstone liepen we nog in het red beechforest. Red beech is de variant van de beuk die op het zuidelijk halfrond groeit. Een altijd-groene soort die heel oud en groot kan worden. De sfeer is soms een beetje hetzelfde als in onze beukenbossen, alleen zie je op de grond niet zoveel bruine bladeren. Wel varens. Eerst was het dal nog vrij nauw, maar allengs ging het steeds duidelijker de vormen van een gletsjerdal aannemen: heel breed en vlak. Prachtig: je kunt je zo weer een aantal scenes uit Lord of the Rings voorstellen. Wat wel opvalt is dat er hier weinig dieren zichtbaar zijn. Oorspronkelijk was er hier in NZ maar een zoogdier aanwezig: een vleermuis. Verder was het een vogelparadijs. Die zijn er nu ook niet zoveel meer, omdat er zoveel soorten zoogdieren zijn ingevoerd. Daaronder zijn erg veel vogel- en eiereters: ratten, bunzings en egels.
Er is dus van het vogelleven niet veel overgebleven, maar wat er is kan prachtig zijn. Oh ja, de vogel met het kuifje bij het eerste bericht is een Californische kwartel, dus ook ingevoerd. Ze hebben echt de stomste beesten ingevoerd, om maar een beetje het thuisgevoel (van Engeland) te krijgen. Zelfs doodgewone mussen en spreeuwen. Alles waar ze thuis gewend waren om op te jagen en te vissen, hebben ze hier weer uitgezet, met rampzalige effekten voor de inheemse soorten.
Dag twee nog even in het breede dal gelopen, maar langzaam golvend toch ook wat hoogte gepakt. De omgeving veranderd dan meteen: andere bomen, andere ondergroei, andere paden...
Aan het eind van de dag hebben we nog wat regen gekregen, net genoeg om een beetje nat te worden. Een kwartiertje binnen en we waren al weer droog, dus dat viel wel mee. Net op tijd, want de rest van de avond heeft het gespoeld. Oei, wat gaat dat morgen worden?
"Gewoon" een strak blauwe hemel, zoals we verdiend hebben!
De derde dag was bedoeld als een "rustdag", voor hen die dat wilden. Bijna niemand dus! We zijn met bijna de volledige groep naar een uitkijkpunt geklommen. Flink afzien: steil en moeilijk begaanbaar. Maar het uitzicht was meer dan de moeite waard: we konden vrijwel helemaal terugkijken naar waar we vandaan kwamen en de andere kant een flink stuk vooruitkijken naar wat ons nog te wachten stond. Met een select gezelschap van "diehards" een topbeklimming gedaan (Been there, donnit, got no T-shirt though!). Prachtig rondom allemaal besneeuwde bergtoppen, vrijwel zonder wolken.
Nergens iets te zien van mensenwerk: zelfs geen condensstrepen van vliegtuigen. Naar beneden was zo mogelijk nog zwaarder, vooral voor de voetzolen en de knieen, omdat we heel lang schuin langs de helling moesten lopen en soms flink grote en diepe stappen moesten maken. Hilde heeft nog een heldhaftige duik in het glasheldere meer gedaan; koud maar heerlijk (ik geloof het wel).
Dag vier een heel stuk langs Lake mcKellar gelopen, om daarna op de Routeburntrack uit te komen. Naar Key Summit geklommen, het middelpunt tussen de drie "geboorteplaatsen" van de drie grotere rivieren hier. Flink hoog, dus ook weer een goed uitzicht. En een hele brede, vlakke top, met moerassen en meertjes erop. Zelfs nog een paar soorten zonnedauw gezien.
Tijdens het middagtraject prachtig zicht op verafgelegen bergen, elke bocht weer anders, maar altijd besneeuwd. Plots kom je zomaar onder een gigantische waterval: Earland Falls. Lekker verfrissende nevel, want het is echt warm om te wandelen. De Lake mcKenzie Lodge ligt eventjes van een prachtig beschut meertje af, waar je de omringende bergen fantastisch in gespiegeld kunt zien. Hilde heeft weer gezwommen, maar vond het nu toch ook wel heeeeel kkkkoud.
De volgende ochtend meteen heel lang en heel steil, over een heel ruw pad moeten klimmen tot boven de boomgrens. Even doorzetten, maar we worden weer beloond met de mooiste uitzichten. We kunnen zelfs in de verte de Tasmanzee zien. Heel vreemd, het lijkt alsof die bijna zo hoog ligt als de omringende toppen.
De rest van de dag bleven we hoog tegen de berghellingen lopen. Lunch was bij de hut op Harris Saddle. Met een paar mensen naar boven gelopen om de kuiten een beetje te strekken. Het laatste stuk steil omhoog door een sneeuwveld. Flink steil, flink lang, maar volgens de gidsen toch ook wel veilig. Hilde maakte zich een beetje zorgen over het afdalen door de diepe sneeuw, maar ze vond het uiteindelijk een " eitje"! Bovenaan natuurlijk weer de mooiste vergezichten!
De middag weer verder gelopen langs de berghellingen, maar wel steeds een klein beetje dalen. Overal liggen gigantische rotsblokken, soms wel een huis of meer groot. Er staan soms ook wel bordjes die je aansporen door te lopen en niet te blijven stilstaan i.v.m. het lawinegevaar. Oei! Hoewel... niets gezien of gehoord hoor, gelukkig. Bij de Routeburn Falls Lodge weer een......prachtige waterval.
Als toetje bij het avondeten ( elke keer weer super verzorgd! ) een ludieke serveermethode voorgeschoteld gekregen: pannekoekvangen! Twee gidsen gooiden de pannekoeken uit de pan over hun schouder en je moest maar met je bord zien te vangen. Niemand kwam tekort.
Vandaag een rustige wandeling, niet te moeilijk, want we gingen langzaam naar het vlakkere stuk van de Routeburn vallei. Het bos werd weer wat hoger opgaand, wat opener en zowaar: overal om ons heen vogelgezang. Daar was waarschijnlijk ook wel een goede reden voor, want we kwamen heel veel ratten- en bunzingvallenlijnen tegen. Nog steeds het prachtigste zomerweer.
Uiteindelijk zijn we weer met de bus teruggebracht naar Queenstown. We hebben nog geen afscheid genomen van de groep, want vanavond hebben we nog samen een etentje. Dat wordt beslist gezellig, want we hadden echt een hele leuke groep, voornamelijk Nieuw Zeelanders en een paar verdwaalde Australiers.
Morgen gaan we met de bus naar Dunedin, waar we nog een albatros- en pinguinsafari gaan doen. Jullie horen er nog wel van!
Heel veel groetjes,
Hilde en Ronald xxx
P.S. Nog even iets bij het vorige bericht: de Kea is een echte vandaalpapegaai. Het is een bergpapegaai, die zo nieuwsgierig, brutaal en onderzoekend is, dat hij alles wat hij tegenkomt onderwerpt aan een destructief onderzoek. Fietsers die vijf minuten van het uitzicht staan te genieten moeten die dag verder fietsen zonder bekleding en polstering op hun zadel.
P.S.P.S. De foto's hebben we zo even gedumpt. Straks ( na tienen ) zullen we ze even goed zetten en een naam geven.
Doei!
Weer terug van weggeweest!
Leuk om te lezen dat jullie allemaal zo meegenieten.
We hebben een geweldige tijd achter de rug, echt fantastisch: het mooiste weer van de wereld, prachtige bergen, spiegelende meren, een hele leuke groep, fantastische gidsen......
Het was dus best wel leuk.
De eerste dag met de bus naar Glenorchy aan de noordkant van Lake Wakatipu gereden. Daar stond (dreef eigenlijk) een klein motorbootje voor ons klaar om ons in twee groepjes over te brengen naar de andere kant van het meer, waar het beginpunt van de Grand Traverse is. De Grand Traverse is eigenlijk een aaneenschakeling van twee beroemde tracks, namelijk de Greenstone en de Routeburn. Beide tracks zijn in het verleden gebruikt door de Maori die hier hun waardevolle jade (greenstone)kwamen zoeken. Dat was hun enige echt harde materiaal dat ze gebruikten om gereedschappen, wapens en sieraden van te maken. Het is nu nog steeds waardevol en zelfs in waarde aan het stijgen ( het laatste jaar meer dan 200%).
In het begin van de Greenstone liepen we nog in het red beechforest. Red beech is de variant van de beuk die op het zuidelijk halfrond groeit. Een altijd-groene soort die heel oud en groot kan worden. De sfeer is soms een beetje hetzelfde als in onze beukenbossen, alleen zie je op de grond niet zoveel bruine bladeren. Wel varens. Eerst was het dal nog vrij nauw, maar allengs ging het steeds duidelijker de vormen van een gletsjerdal aannemen: heel breed en vlak. Prachtig: je kunt je zo weer een aantal scenes uit Lord of the Rings voorstellen. Wat wel opvalt is dat er hier weinig dieren zichtbaar zijn. Oorspronkelijk was er hier in NZ maar een zoogdier aanwezig: een vleermuis. Verder was het een vogelparadijs. Die zijn er nu ook niet zoveel meer, omdat er zoveel soorten zoogdieren zijn ingevoerd. Daaronder zijn erg veel vogel- en eiereters: ratten, bunzings en egels.
Er is dus van het vogelleven niet veel overgebleven, maar wat er is kan prachtig zijn. Oh ja, de vogel met het kuifje bij het eerste bericht is een Californische kwartel, dus ook ingevoerd. Ze hebben echt de stomste beesten ingevoerd, om maar een beetje het thuisgevoel (van Engeland) te krijgen. Zelfs doodgewone mussen en spreeuwen. Alles waar ze thuis gewend waren om op te jagen en te vissen, hebben ze hier weer uitgezet, met rampzalige effekten voor de inheemse soorten.
Dag twee nog even in het breede dal gelopen, maar langzaam golvend toch ook wat hoogte gepakt. De omgeving veranderd dan meteen: andere bomen, andere ondergroei, andere paden...
Aan het eind van de dag hebben we nog wat regen gekregen, net genoeg om een beetje nat te worden. Een kwartiertje binnen en we waren al weer droog, dus dat viel wel mee. Net op tijd, want de rest van de avond heeft het gespoeld. Oei, wat gaat dat morgen worden?
"Gewoon" een strak blauwe hemel, zoals we verdiend hebben!
De derde dag was bedoeld als een "rustdag", voor hen die dat wilden. Bijna niemand dus! We zijn met bijna de volledige groep naar een uitkijkpunt geklommen. Flink afzien: steil en moeilijk begaanbaar. Maar het uitzicht was meer dan de moeite waard: we konden vrijwel helemaal terugkijken naar waar we vandaan kwamen en de andere kant een flink stuk vooruitkijken naar wat ons nog te wachten stond. Met een select gezelschap van "diehards" een topbeklimming gedaan (Been there, donnit, got no T-shirt though!). Prachtig rondom allemaal besneeuwde bergtoppen, vrijwel zonder wolken.
Nergens iets te zien van mensenwerk: zelfs geen condensstrepen van vliegtuigen. Naar beneden was zo mogelijk nog zwaarder, vooral voor de voetzolen en de knieen, omdat we heel lang schuin langs de helling moesten lopen en soms flink grote en diepe stappen moesten maken. Hilde heeft nog een heldhaftige duik in het glasheldere meer gedaan; koud maar heerlijk (ik geloof het wel).
Dag vier een heel stuk langs Lake mcKellar gelopen, om daarna op de Routeburntrack uit te komen. Naar Key Summit geklommen, het middelpunt tussen de drie "geboorteplaatsen" van de drie grotere rivieren hier. Flink hoog, dus ook weer een goed uitzicht. En een hele brede, vlakke top, met moerassen en meertjes erop. Zelfs nog een paar soorten zonnedauw gezien.
Tijdens het middagtraject prachtig zicht op verafgelegen bergen, elke bocht weer anders, maar altijd besneeuwd. Plots kom je zomaar onder een gigantische waterval: Earland Falls. Lekker verfrissende nevel, want het is echt warm om te wandelen. De Lake mcKenzie Lodge ligt eventjes van een prachtig beschut meertje af, waar je de omringende bergen fantastisch in gespiegeld kunt zien. Hilde heeft weer gezwommen, maar vond het nu toch ook wel heeeeel kkkkoud.
De volgende ochtend meteen heel lang en heel steil, over een heel ruw pad moeten klimmen tot boven de boomgrens. Even doorzetten, maar we worden weer beloond met de mooiste uitzichten. We kunnen zelfs in de verte de Tasmanzee zien. Heel vreemd, het lijkt alsof die bijna zo hoog ligt als de omringende toppen.
De rest van de dag bleven we hoog tegen de berghellingen lopen. Lunch was bij de hut op Harris Saddle. Met een paar mensen naar boven gelopen om de kuiten een beetje te strekken. Het laatste stuk steil omhoog door een sneeuwveld. Flink steil, flink lang, maar volgens de gidsen toch ook wel veilig. Hilde maakte zich een beetje zorgen over het afdalen door de diepe sneeuw, maar ze vond het uiteindelijk een " eitje"! Bovenaan natuurlijk weer de mooiste vergezichten!
De middag weer verder gelopen langs de berghellingen, maar wel steeds een klein beetje dalen. Overal liggen gigantische rotsblokken, soms wel een huis of meer groot. Er staan soms ook wel bordjes die je aansporen door te lopen en niet te blijven stilstaan i.v.m. het lawinegevaar. Oei! Hoewel... niets gezien of gehoord hoor, gelukkig. Bij de Routeburn Falls Lodge weer een......prachtige waterval.
Als toetje bij het avondeten ( elke keer weer super verzorgd! ) een ludieke serveermethode voorgeschoteld gekregen: pannekoekvangen! Twee gidsen gooiden de pannekoeken uit de pan over hun schouder en je moest maar met je bord zien te vangen. Niemand kwam tekort.
Vandaag een rustige wandeling, niet te moeilijk, want we gingen langzaam naar het vlakkere stuk van de Routeburn vallei. Het bos werd weer wat hoger opgaand, wat opener en zowaar: overal om ons heen vogelgezang. Daar was waarschijnlijk ook wel een goede reden voor, want we kwamen heel veel ratten- en bunzingvallenlijnen tegen. Nog steeds het prachtigste zomerweer.
Uiteindelijk zijn we weer met de bus teruggebracht naar Queenstown. We hebben nog geen afscheid genomen van de groep, want vanavond hebben we nog samen een etentje. Dat wordt beslist gezellig, want we hadden echt een hele leuke groep, voornamelijk Nieuw Zeelanders en een paar verdwaalde Australiers.
Morgen gaan we met de bus naar Dunedin, waar we nog een albatros- en pinguinsafari gaan doen. Jullie horen er nog wel van!
Heel veel groetjes,
Hilde en Ronald xxx
P.S. Nog even iets bij het vorige bericht: de Kea is een echte vandaalpapegaai. Het is een bergpapegaai, die zo nieuwsgierig, brutaal en onderzoekend is, dat hij alles wat hij tegenkomt onderwerpt aan een destructief onderzoek. Fietsers die vijf minuten van het uitzicht staan te genieten moeten die dag verder fietsen zonder bekleding en polstering op hun zadel.
P.S.P.S. De foto's hebben we zo even gedumpt. Straks ( na tienen ) zullen we ze even goed zetten en een naam geven.
Doei!
-
03 December 2007 - 05:28
Nel:
Heerlijk dat we zo de kans krijgen mee te reizen ... -
03 December 2007 - 06:43
Corrie:
hoi Ronald en Hilde,
woow dit lijkt wel het paradijs op aarde!!!
Geniet geniet geniet!!
groetjes Ad en Corrie -
03 December 2007 - 08:16
Esther:
wat is het weer geweldig om op maandagmorgen jullie bericht te mogen openen en heerlijk weg te zwijmelen met jullie verhaal, wat prachtig!!!schitterende foto's wat een land, daarom vraag ik jullie;hebben jullie al een leuk restaurant gevonden voor ons om te beginnen(hahaha)geniet verder en hier is het echt!!!hondenweer!!!!slecht voor sinterklaas om op het dak te klimmen, maar het is hier ook wel een gezellige tijd!!dikke smakkerd, Esther Suijkerbuijk&ZN -
03 December 2007 - 08:42
Marga:
Hallo Ronald en Hilde,
Wat heerlijk om zo in de natuur te zijn. Prachtig die bergen met sneeuw en watervallen en die meren. Dapper van Hilde om te gaan zwemmen, maar ik kan me voorstellen dat dat wel een ervaring is. Met zo'n groep erop uit trekken heeft ook wel wat. Kan erg gezellig zijn.
Fijne tijd nog en mooi weer!
Groeten van ons allemaal.
Marga
-
03 December 2007 - 09:14
Charlotte:
Wat leuk om weer wat van jullie te horen. Heb er wel een beetje op zitten wachten! Mooie foto's weer. Het is echt een prachtig land. Wil er zelf ook wel heen!
Ik heb ook goed nieuws. Woensdag begin ik in onze praktijk als praktijkondersteuner. Vooralsnog alleen de woensdagochtend, maar ik heb mn eigen kamer gekregen (speciaal voor mij verbouwd), dus uitbreiding is wel mogelijk. Ik vind het spannend en ben erg benieuwd hoe het gaat lopen! Ik ga de Astma/COPD patienten zien.
Veel plezier komende dagen!
Groetjes Charlotte -
03 December 2007 - 10:18
Arjen En Adinda:
hoi Ronald en Hilde
Het is er bij jullie echt mooi.
Hier gaat het gelukkig ook weer goed. We zijn de draad weer aan het oppakken. Nog heel veel plezier daar in het `paradijs´.
goeten ar en ad -
03 December 2007 - 14:24
Mam En Pap:
We komen niet uitgelezen en gekeken naar de mooie fotos en videos! Fantastik! geniet maar nog van de laatste vakantiedagen! Groetjes en heel veel liefs. -
04 December 2007 - 07:25
Judith:
Hallo dappere Hilde (vanwege je zwemactiviteiten) en Ronald,
Ik reageer een beetje laat, want Auris is het e-mailgebeuren aan het veranderen, met alle gevolgen van dien.
Ronald, "high" zie je er uit als een echte New Zealander!
En dat pannenkoekenvangen lijkt me een interessante werkvorm voor de VSO-ers (zie je het voor je?. Allerlei competenties komen aan bod: vormkennis, structuurkennis, temperatuurvoeling, tellen, gooien, vangen, samenwerken, geweldig.
Wat een prachtig land. Kunnen jullie al het moois en nieuws nog wel verwerken?
Heerlijk om mee te mogen genieten.
Groetjes,
Judith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
