Saigon

We worden rond 12 uur opgehaald door ‘ons’ chauffeurtje. Hij zorgt al sinds het vliegveld van Can Tho voor ons, rijdt heel prettig en is behulpzaam. Hij heeft een andere chauffeur bij. Waarom, geen idee. Rond 15 uur zijn we alweer in Saigon, bij ons vertrouwde hotel. We krijgen precies dezelfde kamer. Even spullen opbergen en weer op pad.

Het War Remnants Museum (voorheen ‘museum voor oorlogsmisdaden’) is tot 17 uur open (uiteindelijk 17.30 uur), dus daar kunnen we nog mooi een tijdje rondlopen. Het ondertussen vinden we al makkelijk onze weg in Saigon en ook het verkeer doet ons weinig. Het museum is erg indrukwekkend. Veel aangrijpende foto’s en verhalen en het effect van ‘Agent Orange’. Wat een (zinloos) geweld en wat een ellende. Vooral al die weerloze ouderen, moeders en kinderen. De Amerikanen waren eigenlijk superieur met al hun mooie spullen, maar delfden toch het onderspit. Die foto van dat mooie meisje met een mismaakt armpje: haar vader was in Vietnam in aanraking geweest met Agent Orange en na de oorlog werd dit kindje zo geboren. In Vietnam zijn enorm veel ‘mismaakte’ kindjes geboren na de oorlog. Wat is oorlog toch waanzin….

Goed om ook dit gezien te hebben! Het maakt diepe indruk. Maar ok, het is onze laatste nacht in Saigon en in Vietnam, dus nog even genieten van het leven. En waar kan dat beter dan bij de Social Club, op de 23e verdieping van hotel Des Arts?! Het is nu aanzienlijk rustiger dan vrijdag en we hebben al snel een lekkere loungeplek bemachtigd. En natuurlijk cocktails besteld, en frietjes (met truffelsaus) want we hebben de lunch overgeslagen. Het is nog vroeg, dus ach, doe nog maar een cocktail! Nog even genieten van het uitzicht en dan toch door voor het diner. Eerder hadden we lunch op een mooie binnenplaats. Daar was een oude opiumfabriek. Nu gaan we zitten op terras bij ‘de buren’: The Refinery, eigenlijk een Franse bistro. Daar is ook helemaal niets mis mee! We bestellen coquilles met champagne sabayon en boeufbourgignon en uiteraard een lekkere bijpassende wijn, dat was weer heerlijk!

Na het diner kuieren we terug naar het hotel. Het is allemaal prima te belopen. Eerst douchen en dan lekker slapen. Good night Saigon!

We staan bijtijds op want we willen nog naar het Herenigingspaleis. We halen eruit wat erin zit!

Ontbijten en hup weer op weg! Het Herenigingspaleis was jarenlang de ‘residentie’ van de Zuid-Vietnamese president. Die had het best hoog in de bol (ging bv zelf op een verhoging zitten als hij mensen ontving). Vandaar een luxe paleis! Deze meneer wou eigenlijk ook niet capituleren (wou doorgaan tot het bittere end), maar werd hier toch toe gedwongen door de Amerikanen. Onder het gebouw is nog een bunker. Interessant, al met al!

Eerder waren we al 2x naar een koloniaal paleis gelopen, met het idee dat dat het paleis was, maar we mochten er steeds niet in - hoezo dan?! Toen we weer voorbij kwamen met het ticket in de hand, konden we eindelijk doorlopen. Hier waren vooral (mooi geklede) Vietnamezen die hier rondkeken. Het ging ook over de (Frans) koloniale tijd. Persoonlijk vond ik de mensen en het sfeervolle gebouw het leukste. Eén vrouwtje was helemaal onder de indruk dat Ronald zo groot was. Flink gelachen en uiteraard moesten we op de foto. Vietnamezen zijn zo leuk!

Eerder hadden we ook al een cocosnootverkoper heel blij gemaakt. Hij was op weg naar huis, met zo’n juk, dus wij liepen achter hem aan op de stoep. Besluit hij om mij zomaar een cocosnoot (om te drinken) aan mij te geven. Dus ja, dan wil Ronald er natuurlijk ook één. En tja, dan moet je ook over de brug komen. Uiteindelijk een goede deal voor ons mannetje, geeft niks!

Op de terugweg naar het hotel besluiten we nog even in het gezellige ‘boekenstraatje’ (bij de kathedraal en het postkantoor) te pauzeren. Ze hebben er heerlijke yoghurt. Mooie lichte lunch.

Dan lopen we terug naar het hotel. Bij de Franse ambassade worden we blij verrast door prachtige affiches van de Olympische Spelen in Parijs. De volgende bestemming. Oeps!

Lekker douchen, reiskleren aan en bagage herschikken voor de terugvlucht. Heerlijk bijkomen in de airco alvorens we op pad moeten.

We zijn blij verrast als ‘ons chauffeurtje’ ons komt ophalen. We krijgen zelfs een gids mee voor deze transfer. Goed bedoeld!

Het vliegveld is hier wel een ervaring. We hadden al online ingecheckt, dus we hoeven alleen de bagage te droppen. Nou, dat duurt nogal! Door naar de douane. De wachtrij bij de Python is er niks bij! Maar vooruit, we hebben genoeg tijd. Dan nog door de security, maar dat gaat dan redelijk vlot. Vanaf de gate worden we met bussen naar het vliegveld gebracht.

Daaag Vietnam, wat hebben we van je genoten!